drezdenecka.pl

     Czego poszukujemy u kandydatów na przyszłych małżonków? Przede wszystkim podobieństwa: pokrewnego intelektu, poczucia humoru, zbieżnych zainteresowań. Otwarcie wystawy fotografii Radosława Wojciecha Szeszki w Bibliotece Publicznej udowodniło, że dotyczy to również bardziej prozaicznej kwestii – fizycznego podobieństwa.

     „Co Bóg złączył” to zestawienie wyjątkowych portretów małżeństw z różnym stażem. 0 ile sam pomysł może wydawać się banalny, forma realizacji już nie. Autor za pomocą programu graficznego połączył twarze obojga małżonków w jedną. Jak przyznał, pierwszą próbę wykonał na zdjęciach swoim i żony, a efekt, jaki uzyskał, zaskoczył go tak bardzo, że fotograf przyrody zdecydował się stworzyć całą serię takich portretów. Od tego momentu rozpoczął poszukiwanie par, które odpowiadały przyjętej konwencji i po prawie trzech latach udało się skompletować prezentowany właśnie zbiór zdjęć. Co najbardziej zaskakuje w tych nietypowych portretach, to ich spójność, idealne wręcz dopasowanie, twarze patrzące z fotografii nie wyglądają dziwnie, wręcz przeciwnie, są bardzo miłe dla oka. Wystawa została tak rozmieszczona, że każde kolejne zdjęcie przedstawia parę z dłuższym stażem – zaczynamy oglądanie od portretu małżeństwa trzy dni po ślubie a kończymy na parze, która razem spędziła pięćdziesiąt pięć lat. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że wraz z upływem czasu partnerzy coraz bardziej upodabniają się do siebie.

      Podczas otwarcia wystawy trzeciego kwietnia autor opowiedział przybyłym gościom  o swoich inspiracjach oraz pracy nad portretami. Przyznał, że najtrudniejsze było odnalezienie małżeństw, tak idealnie dopasowanych pod względem wyglądu by manipulację graficzną  w zdjęciach ograniczyć do niezbędnego minimum. Podkreślił, że wszystkie pary, które wzięły udział w projekcie, były pod wielkim wrażeniem końcowego efektu. Zaprezentował również krótki film zdradzający tajniki powstawania zdjęć oraz ich edycji.

    Doskonałym mottem dla tego artystycznego projektu wydają się być słowa Karola Wojtyły: „Dotąd dwoje choć jeszcze nie jedno. Odtąd jedno choć nadal dwoje”.

    Wystawę można oglądać codziennie na pierwszym piętrze Biblioteki Publicznej w Drezdenku w godzinach pracy do końca kwietnia.

Paulina Boczek

      W kwietniu 2014r w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych w Drezdenku jest prezentowana wystawa IPN „Woldenberg – jenieckie losy oficerów Września”. Wystawę można oglądać od poniedziałku do piątku od 7.00 do 15.00. W dniu 10 kwietnia o godzinie 10.30 będzie miał miejsce wykład towarzyszący wystawie Pana dr Przemysława Słowińskiego prorektora ds. studenckich PWSZ w Gorzowie Wlkp. Serdecznie zapraszamy mieszkańców Drezdenka.

      Wystawa „Woldenberg – jenieckie losy oficerów Września” dotyczy losów blisko 7 tysięcy polskich żołnierzy osadzonych w obozie jenieckim Woldenberg II C (dzisiejszy Dobiegniew). Ekspozycja ukazuje, dziś częściowo zapominany, temat poruszających przeżyć żołnierzy, którzy stawiali heroiczny opór w kampanii wrześniowej, a następnie przez kolejne lata wojny byli osadzeni w niemieckich obozach. Zobaczyć na niej można, w jak trudnych warunkach obozowych żołnierze podejmowali walkę – przede wszystkim z psychicznym zniewoleniem. Jak pisał Marian Brandys, wybitny eseista oraz jeniec Oflagu II C: „W Woldenbergu ludzie nie ginęli pod obcasami SS-manów jak w Oświęcimiu. Terapia woldenberska polegała na doprowadzeniu ludzi do obłędu”.

      Na 16 planszach autorzy wystawy starali się przedstawić wiele aspektów funkcjonowania obozu: od momentu jego założenia poprzez organizację i warunki życia do licznie podejmowanych ucieczek. Podjęto próbę zwrócenia uwagi na swoistą walkę polskich jeńców z okupantem, walkę, która rozgrywała się na zupełnie innych płaszczyznach aniżeli we wrześniu 1939 roku. Istotą jej była szeroka aktywność oficerów: intensywna edukacja, rozbudowane formy działalności kulturalnej, w tym chociażby zorganizowanie olimpiady czy działalność konspiracyjna. Wszystko to stanowić miało panaceum na „terapię woldenberską”.

Iwona Świekatowska

      Do burmistrza Macieja Pietruszaka wpłynął list od Fundacji Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego (FRSI), w którym autor dziękuje za zaangażowanie w Program Rozwoju Bibliotek.

      Biblioteka Miasta i Gminy w Drezdenku brała udział w projekcie od 2010 roku i została wybrana w drodze konkursu, w którym liczba uczestników dwukrotnie przewyższała liczbę wolnych miejsc. Dzięki uczestnictwu w programie, placówki w naszej gminie pozyskały sprzęt elektroniczny wartości ok. 50 tys. złotych. Biblioteki wzbogaciły się w nowe komputery, urządzenia wielofunkcyjne, laptopy, projektory multimedialne z ekranami oraz aparaty cyfrowe. Bibliotekarze brali udział w szkoleniach, które pomogły im zaplanować dalszą działalność placówek i zapewniły wiedzę niezbędną do nowoczesnego zarządzania i kształtowania oferty kulturalno-edukacyjnej, odpowiadającej potrzebom lokalnej społeczności. Biblioteka w Drezdenku otrzymała na ten cel dotację w wysokości ok. 13 tys. zł.

      Udział w projekcie pozwala na przekształcanie bibliotek w nowoczesne i wszechstronne centra, zapewniające dostęp do wiedzy, kultury, informacji oraz różnych form aktywizacji społecznej. Placówki stanowią ważne miejsce dla społeczeństwa – sprzyjają integracji oraz podejmowaniu nowych inicjatyw, zwłaszcza wśród najmłodszych i seniorów. Dzięki coraz łatwiejszemu dostępowi do Internetu, biblioteki zyskują nowych użytkowników, zainteresowanych nie tylko tradycyjnym czytelnictwem, ale również możliwościami, jakie niosą za sobą nowoczesne technologie. Dla wielu osób biblioteka stała się na nowo szeroko uchylonym oknem na świat.

„Co Bóg złączył”  – wystawa w   Bibliotece Publicznej w Drezdenku

      03.04.2014 roku Biblioteka Publiczna w Drezdenku zaprasza na wystawę fotograficzną Radosława Szeszko, absolwenta Akademii Sztuk Wizualnych Studium Sztuk Plastycznych na kierunku fotografia, pasjonata fotografii przyrodniczej oraz portretowej, autora wystaw „Rogaliński Park Krajobrazowy”, „Camina,  śladem miliona stóp” oraz prezentowanej w naszej bibliotece „Co Bóg złączył”.

Prace artysty przedstawiają portrety małżeństw z różnym stażem małżeńskim i ich niezwykłe podobieństwo.

Paulina Boczek

Jarosław Palicki jest pracownikiem IPN Szczecin Delegatura w Gorzowie Wlkp. Piotr Szelągowski to sekretarz księdza Tadeusza Isakowicz – Zaleskiego, który przywiezie za sobą książki księdza Tadeusza z możliwością ich zakupienia.

      W listopadzie i grudniu (do 20 XII) 2013r w holu ZSP Drezdenko jest prezentowana wystawa IPN „… w godzinie ciężkiej próby…” Opozycja gorzowska od stanu wojennego do wyborów czerwcowych 1989 r. otwarta dla wszystkich mieszkańców Drezdenka. Wystawę można oglądać od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.00 do 15.30, w soboty od 9.00 do 13.30. W dniu 3 grudnia będzie miał miejsce wykład o godz. 9.30, towarzyszący wystawie, który wygłosi pan Jarosław Palicki pracownik Delegatury IPN w Gorzowie Wlk. Serdecznie zapraszamy.

Wystawa stanowi najważniejsze dopełnienie dotychczasowych wystaw, takich jak: „Warto było. Niezależne Zrzeszenie Studentów AWF Poznań filia Gorzów Wlkp. 1980/1981”, „Ruch Młodzieży Niezależnej”, „Narodziny wolności” czy „Karnawał »Solidarności« w Gorzowie Wlkp. 1980 -81”, które opowiadają o wydarzeniach lat osiemdziesiątych w Gorzowie i regionie.

Celem ekspozycji jest przybliżenie młodemu pokoleniu wydarzeń najnowszej historii Polski przez pryzmat wydarzeń w regionie. Dodatkowo ma ona za zadanie być nie tylko źródłem informacji historycznych, ale także wspomagać budowę lokalnej tożsamości, tak ważnej dla społeczeństwa regionu. Wśród prezentowanych materiałów można poznać podziemne wydawnictwa powstałe w Gorzowie Wlkp. i regionie, Radio „Solidarność” oraz treść dalekopisów przesyłanych z Gorzowa Wlkp. do Komitetu Centralnego PZPR w Warszawie. Wszystko to jest wzbogacone o poruszające relacje świadków tych wydarzeń.

 Iwona Świekatowska

    ,,Gorzów, lata osiemdziesiąte. W sali na parterze  trwa wręczanie nagród. Jedną z laureatek konkursu literackiego jest maturzystka ,,z Puszkina.” Niebawem wyjeżdża na studia. Jeszcze nie wie, że już nie wróci do swojego miasta, a los rzuci  ją do jednego z tych miejsc, które  chronią, przytulając  się do ściany lasu. .                                                                     

    Na piętrze  kończą się przygotowania do wystawy. W zabytkowym wnętrzu  filigranowa postać w skupieniu pochyla się nad tkaniną. Zafascynowana dotyka pięknych splotów. Poznała osobiście jedną z autorek. Jeszcze nie wie, że bardzo ważnym przystankiem na drodze jej życia stanie się niewielkie miasteczko,  jedno z tych, które…”

    Istnieje takie miejsce w Drezdenku, gdzie niespotykane zamiłowanie do sztuki  wydaje rezultaty w postaci niezwykłych wystaw i wernisaży. Małe miasto to ogromne wyzwanie. Dzięki  dyrektor Muzeum Puszczy Drawskiej i Noteckiej w Drezdenku, pani Ewie Kułakowskiej i jej współpracownikowi, Michałowi Głębockiemu, w niewielkim budynku dawnego Arsenału  można podziwiać cuda artystyczne takie, jak te sprowadzone niedawno z Muzeum Lubuskiego im. J. Dekerta w Gorzowie. Uroczyste otwarcie wystawy pt. “Tkaniny Artystyczne” miało miejsce w czwartkowe popołudnie. Zgromadzono kilkanaście prac, a właściwie kilkanaście artystycznych legend. Autorki to twórczynie rękodzieła cenione w kraju i na świecie.

    Spośród wielu gości odwiedzających ekspozycję grupa moich uczniów na pewno zostanie w pamięci pani dyrektor. Ewa Kułakowska osobiście przywitała roześmianą gromadkę i postanowiła opowiedzieć o niezwykłych eksponatach. Cierpliwie tłumaczyła niecierpliwym jedenastolatkom, jak powstawały zaprezentowane prace. Opowiadała o materiałach, z których zostały wykonane. Otóż tkaninę artystyczną można wykonać z gąbki, taśmy stilonowej, wełny, lnu, poliamidu, sizalu. Dzieła sztuki to nie tylko malarstwo i rysunek, ale także ceramika i tkanina. Wielobarwne włókna  mogą namalować wszystko. Tkactwo od zawsze towarzyszyło człowiekowi. Poza funkcją użytkową zaczęło zaspokajać potrzeby estetyczne. Tkaniny dawniej ocieplały wnętrze, a potem też zdobiły. Zamiar dekorowania nie uczynił ze wszystkich dzieł sztuki. W latach siedemdziesiątych rozpoczęły się  eksperymenty z tkaninami syntetycznymi.

    Dla pani dyrektor wystawa tkanin stała się jednocześnie podróżą sentymentalną.  Była jedną z pierwszych  ekspozycji, które przygotowywała niegdyś w gorzowskim  muzeum.

Miała ogromne szczęście, że poznała osobiście niektóre z autorek. Jedną z nich była Henryka Żbik – Nierubiec, gorzowska nauczycielka plastyki, która wprowadzała niepełnosprawne dzieci w świat rękodzieła artystycznego i tej  pięknej idei poświęciła całe życie.

    Uczniowie komentują prace, przyglądają się. Później okaże się, że gdyby mieli wybrać z tych arcydzieł najbardziej niezwykłe, wybraliby dwa: efektowną instalację pt. “Fiolet niezależny”, o której Maciej powie, że unosi się w powietrzu i pracę noszącą zagadkowy tytuł “W oczekiwaniu”, którą Wiktor określi wielkim, smutnym  sercem. Wyrozumiała przewodniczka pozwala dotknąć, by przekonać się, że te misterne dzieła sztuki istnieją naprawdę. Z pewnością setki dłoni prześlizgiwały się po tkaninach zdziwione, że  materiały są czasem szorstkie. Kanapon Orchidea urzeka pomysłowością koloru i faktury. Dziwne, fantastyczne wzory, wystające nitki i frędzle, zmieniają postrzeganie zwykłych rzeczy. Niektóre jakby niedokończone, a może to jest sposób, aby zmusić widza do refleksji i zatrzymania się chociaż na chwilę. Zaskoczenie budzi leżąca na posadzce praca przypominająca puszysty trawnik. Misternie utkana zieloność w kształcie planety. Zawstydza mnie niebywała cierpliwość, jakiej przecież wymagają rzeczy ważne i istotne. Z każdym  krokiem w głąb sali towarzyszy mi uczucie, że w tych pracach tkwi  niezgłębiona tajemnica tworzenia, zaklęte  okruchy życia kobiet.

    Jest coś niezwykłego w każdym muzeum. To w takim magicznym miejscu zastanawiam się, co zostanie po nas, żyjących w “jednorazowych czasach”. Czy w epoce, gdy pierwszą rzeczą, jakiej się człowiek uczy, jest to, że nie ma nic za darmo, jest miejsce na artystyczne opowieści?

     ,,Drezdenko, wiele lat później. Gromadka uczniów szybkim krokiem przemierza wąskie uliczki. Nauczycielka spogląda na zegarek. Zbliżają się do niewielkiego budynku. W drzwiach wita ich uśmiechnięta postać. Półmrok, zapach tkanin i tajemnicy”.

 Wioletta Kinal